Lakierowanie, lakowanie, lapisowanie – terminy, z którymi spotyka się każdy rodzic. A czym się w zasadzie one od siebie różnią? Lakierowanie – jest to pokrycie zębów warstwą lakieru, który bogaty jest we fluor, pierwiastek chemiczny niezbędny do prawidłowej mineralizacji zębów, po ich pojawieniu się w jamie ustnej. Najczęstszym preparatem obecnie stosowanym jest Duraphat. Jednak na rynku występują też inne, takie jak: Fluor Protector, Fluor Defender itd. Sam zabieg polega na osuszeniu zębów i następnie aplikacji lakieru.
Ze względu na fakt, iż przywiera on do zębów i działa wyłącznie egzogennie, czyli zewnątrzustrojowo, nie ma ograniczeń wiekowych do jego stosowania. Po takim zabiegu pacjent powinien 2 godziny nie jeść oraz nie pić, a przez 4 spożywać jedynie pokarmy miękkie. W tym czasie niezalecane jest również szczotkowanie zębów.
Lakowanie – polega na wypełnieniu głębokich bruzd i zagłębień anatomicznych zębów stałych i mlecznych materiałem do tego przeznaczonym. Wyróżnia się trzy metody:
1. Pierwsza polega na oczyszczeniu zęba szczoteczką z miękkich osadów, izolacji pola zabiegowego, a następnie wytrawieniu bruzd i pokryciu ich lakiem.
2. Druga opiera się na opracowaniu bruzd wiertłem przez lekarza w celu ich dokładnego oczyszczenia i poszerzenia, aby lak dokładniej je wypełniał, a na ich dnie nie pozostała próchnica. Nazywamy to poszerzonym lakowaniem.
3. Pozostała jeszcze metoda PRR, czyli wypełnienie zapobiegawcze. Stosuje się ją w przypadku, kiedy wykryjemy u dziecka próchnicę w obrębie szkliwa, ewentualnie pierwszych warstw zębiny. Opracowujemy wtedy ubytek i wypełniamy go
materiałem kompozytowym, a bruzdy oczyszczamy, poszerzamy, jeżeli wymaga tego sytuacja kliniczna i lakujemy.
Celem takiego postępowania profilaktycznego jest umożliwienie młodemu pacjentowi lepsze i łatwiejsze doczyszczanie zębów, a co za tym idzie, zmniejszenie prawdopodobieństwa wystąpienia próchnicy oraz wczesne leczenie próchnicy ograniczonej do szkliwa.
Lapisowanie – inaczej impregnacja zębów. Jest to zabieg stosowany u pacjentów z próchnicą występującą jednoczasowo na wielu zębach, która nie odpowiada na leczenie, kiedy proces próchniczy jest już tak zaawansowany, ze nie ma możliwości opracowania próchnicy i odbudowy zęba materiałami do tego przeznaczonymi oraz u pacjentów niewspółpracujących.
Polega on na posmarowaniu zębów mlecznych dwoma roztworami tzw. płynem Lugola oraz azotanem srebra.
Taki mix pozwoli na spowolnienie procesu próchnicowego, gdyż działa bakteriobójczo oraz remineralizuje tkanki. Aby zabieg był skuteczny należy go wykonać czterokrotnie w odstępach 7 – 10 dniowych, a cykle lecznicze muszą być powtarzane co 3 miesiące. Efekt uboczny? Zęby te przebarwione są na czarno. Trwale. Jest to metoda konieczna wtedy, kiedy każda inna zawiedzie.
Bibliografia:1.Z.Jańczuk, U.Kaczmarek, M.Lipski; „Stomatologia zachowawcza z endodoncją. Zarys kliniczny.” PZWL, Warszawa 2015. s. 303 – 305.
2. D. Piątkowska; „ Kariologia współczesna. Postępowanie kliniczne”, Med. Tour Press International Sp. zo.o. 2009. s. 152 -167. 148.
3.D.Olczak – Kowalczyk; J. Szczepańska; U. Kaczmarek.: „Współczesna stomatologia wieku rozwojowego”, Med. Tour Press International Sp. z o.o. Otwock 2017. s. 358 – 361. 411 – 412. 352 – 253.
